Nie mam przyjaciół

Kiedy jest ciepło, chodzę do pracy na piechotę. To pięć kilometrów w prostej linii, mogę podczas drogi poczytać książkę, a kiedy dotrę na miejsce, czuję, że zasłużyłam sobie na śniadanie. Spacer odbywa się wzdłuż ruchliwej ulicy. To jedyny minus. Wolałabym chodzić malowniczą wiejską drogą. Ale mniejsza z tym.

Jeśli nie czytam, podsłuchuję ludzi. Nigdy nie wiadomo, co może się przydać do powieści. Mijając wczoraj pewne gimnazjum, ujrzałam dziewczynkę opartą o ogrodzenie. Wyglądała normalnie, jak każde dziecko w jej wieku: trampki, legginsy, luźna koszulka z napisem, modne okulary, tzw. "kujonki". Była smutna. Może nie smutna, ale patrzyła nieobecnym wzrokiem, była myślami gdzie indziej. W każdym razie nie wyglądała na uczennicę, która wyczekuje spotkania z koleżankami. Po prostu tam stała.

Przede mną szły trzy dziewczyny. W podobnym wieku, co tamta. Pewnie uczyły się w tej samej szkole. Były tak samo zwyczajne. Miały tylko inny temperament. Szły, śmiejąc się, dokazując, rozpuszczone włosy fruwały dookoła ich głów. To taki typ dziewczyn, które nie potrafią usiedzieć w ławce. Trzeba je stale uspokajać.

Kiedy zrównały z dziewczyną opartą o ogrodzenie, jedna z nich powiedziała:

- Cześć! Idziesz do szkoły?

Tamtą jakby zatkało. A może potrzebowała czasu, żeby wrócić myślami do tu i teraz. W końcu wycedziła:

- Nie...

Dziewczyny minęły ją i roześmiały się w głos. Że trzymałam się blisko, usłyszałam jak jedna mówi do pozostałych:

- "Cześć! Jestem dziwna i nie mam przyjaciół."

Nie wiem, czy dziewczynka pod płotem to słyszała. Mam nadzieję, że nie. Nie wiem, dlaczego w ten sposób ją oceniły. Znały ją? Może. Nie przypominam sobie jednak, byśmy w czasach szkoły w ten sposób wyrażali się o dzieciakach, które wyglądają normalnie, jak wszyscy. Nie będę udawać, że nie bywaliśmy wobec siebie okrutni. Zazwyczaj obrywało się dzieciakom w jakiś sposób wyróżniającym się z tłumu, zazwyczaj wyglądem. Bywaliśmy nieprzyjemni, ale i tak nie wykluczaliśmy nikogo z towarzystwa. Nie wiem, może to domena małej, wiejskiej szkoły?

Tamta dziewczyna wyglądała całkowicie przeciętnie. Niczym nie różniła się od przechodzących obok koleżanek, oprócz tego, że była zamyślona. Nie rozmawiała z nikim, bo nikogo obok niej nie było. Gdyby zaczęła mówić do siebie, to dopiero byłaby pożywka do złośliwości! 

Zastanawiam się, jak trzeba teraz wyglądać, kim trzeba być, ile trzeba z siebie dawać, jakie umiejętności aktorskie należy opanować, żeby uznali cię za swojego, żeby nie śmiali się za twoimi plecami. A może poruszyła mnie ta scena, bo sama byłam milczącym dzieckiem, które, zamiast biegać po korytarzach, wolało poczytać książkę czy posłuchać walkmana. Nie czułam wtedy, żeby ktoś się ze mnie śmiał. A może robili to dopiero, gdy minęli mnie opartą o ogrodzenie?

Wpadnij też na FB fanpage K.A. Kowalewska