Sielski sierpień

Niniejszą notką postanowiłam wrócić do tradycji fotoopowieści. 

Ponieważ buduję dom, nie dla mnie są w tej chwili wojaże zagraniczne czy wakacje w malowniczych zakątkach. Aparat miesiącami kurzył się i płakał, że go nie używam. Biedactwo. Współczułam i z rosnącym poczuciem winy omijałam go wzrokiem. Jednak w ubiegłym tygodniu portale pogodowe zaskoczyły mnie informacją o fali upałów. Wobec takich rewelacji rzadko pozostaję obojętna. Wzięłam szybki urlop, nie wzbudziłam podejrzeń szefowej, wsiadłam do pociągu relacji Warszawa - Kutno i w dwie godziny przeniosłam się w rodzinne strony. 

Aparat niemiłosiernie ciążył i zajmował pół plecaka. Gdyby nie kosztował tyle, ile kosztował, wcisnęłabym go komuś, kto ma wszystkie dyski w kręgosłupie na miejscu. Żeby tego było mało, miejsca na mamine mrożonki zostało tyle, co w kolejce do lekarza. Jednak przyroda wynagrodziła wszelkie trudy i uszczerbki na zdrowiu. Inspirująca i bujna jak kształty Kim Kardashian z ochotą pozowała do zdjęć. 

Dowody tego owocnego spotkania zamieszczam poniżej :-)

Zaczęłam na luzie od klasycznego byczenia się na leżaku, na kolorowej działce mamy.

Działka tonie w kwiatach, ganek tonie w nasionach na kolejny rok. Kwiatami spokojnie dałoby się obsiać całą powierzchnię, rezygnując z trawy.

Gdybyście uznali, że to mało, bardzo proszę:

Ale udajmy się na spacer. Możliwości są trzy:

Spacer nad zalew, czyli jedno z miejsc, w których nie spotkasz nikogo, oprócz pani Haliny, która jest wszędzie. Po moim powrocie mama już wiedziała, że byłam nad zalewem i że miałam ze sobą aparat. Reszta szczegółów relacji została utajniona.

Można też zagubić się w lesie. Jednym z dwóch, bowiem moje rodzinne strony tak naprawdę ukryte są w lesie przed wzrokiem niepowołanych osób.

A jeśli idziemy przez las, to u jego wylotu przedzieramy się środkiem pola i trafiamy do mojej podstawówki :-)

Podstawówka parę lat temu została zamknięta. Być może dlatego, że np. przy rzucie piłką lekarską zahaczało się o sufit sali gimnastycznej.

Szlak, z którego robiłam zdjęcie pokrywał się z tak zwaną pętelką, czyli trasą biegu, który pozwalał nam zaliczyć 45 minut wuefu, a przy okazji ukraść po drodze parę jabłek z czyjegoś podwórka. Tym razem nie kradłam jabłek, tylko sekrety domu za oknem ;-)

Ale ale... jesteśmy na wsi, czyli korzystamy z trzeciej opcji spaceru. Wieś jest spokojna i kolorowa...

Można by powiedzieć, że nawet pies z kulawą nogą mnie nie widział, ale...

Oto pojawił się ów fajny koleżka, który nie dość, że miał wszystkie łapy zdrowe, to z ochotą wziął udział w sesji zdjęciowej.

Podobnie zresztą jak jego parzystokopytne koleżanki.

 

Choć ta druga spoglądała na mnie nieco podejrzliwie.

Łaciatym nie w głowie były jednak waśnie. Postanowiły oddać się relaksowi w cieniu na trawie.

A ja przerzuciłam się na fotografowanie obiektów, które nie wezmą mnie na rogi ani na kopyta ;-)

Co za spacer, cóż za emocje, jakie zwroty akcji! Byłam wykończona! Wróciłam się posilić.

Na miejscu czekał na mnie on. Pies Rafał :-)

A ponieważ, jak wiecie, mam słabość do kanapowych przyjaciół, zaprezentuję wam jeszcze kichawę Rafała.

I uszki ;-)

Dzień na działce powoli dobiegał końca, a notka zaczęła przybierać rozmiary albumu, dlatego pożegnam się zachodem słońca (i flarą, bo jak już pewnie zauważyliście, mam słabość do wpadających w obiektyw promieni i okręgów słonecznych).

Zanim to jednak nastąpi, zdradzę wam pewien sekret ;-) 

Otóż chodzę na warsztaty renowacji mebli, gdzie pracuję nad pewnym uroczym meblem, który stanie w moim nowym domu. Spodziewajcie się niebawem fotorelacji z warsztatów. Mam nadzieję, że spodobają wam się zdjęcia "przed" i "po". Sama jestem ciekawa efektu po renowacji i wierzę, że będzie powalający.

A już za kilka miesięcy, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, spodziewajcie się obszernej relacji fotograficznej z budowy domu! To będzie coś wielkiego! "Przed" i "po" w skali super makro :-))

Wpadnij też na FB fanpage K.A. Kowalewska